Piotr Idzikowski

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1932-05-01

Miejsce urodzenia.
Świętochłowice

Warto zapamiętać.
Robert Grzywocz w ŁKS jako zawodnik spędził tylko dwa lata, bo jego karierę przerwała poważna kontuzja, ale to właśnie ŁKS i Łódź skradły mu serce.

Nie sposób sobie wyobrazić drużyny „Rycerzy Wiosny”, zdobywców Pucharu Polski z 1957 roku i mistrzów Polski z 1958 roku, bez Roberta Grzywocza, który był jedną z najważniejszych postaci nie tylko tamtej drużyny, ale i całej ligi. Nic więc dziwnego, że to on został laureatem Złotych Butów redakcji Sportu w 1958 roku i zapewne gdyby nie wspomniana kontuzja, rozwinęłaby się i jego kariera reprezentacyjna. W tej błyskotliwy pomocnik wystąpił dwukrotnie.

Były gwiazdor polskiej piłki nożnej, to w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych był ktoś. Z racji urody porównywano go z francuskim aktorem Gerardem Philipem, wówczas ikoną pop kultury, czy jak byśmy dziś powiedzieli celebrytą. Kobiety za nim szalały. Uroda szła w parze z nieprzeciętnymi umiejętnościami sportowymi. Ten wychowanek Kresów Chorzów ligowy debiut zaliczył w wieku 19 lat. Grał wtedy jednak w AKS Chorzów. Rok później wypatrzył go legendarny trener Wacław Kuchar i powołał na zgrupowanie kadry seniorskiej. W roku 1953 przeniósł się z Chorzowa do OWKS Chorzów (obecnie Wawel) i zdobył z tym zespołem wicemistrzostwo Polski. To było wówczas coś niesamowitego. Wielka Legia Warszawa, która mogła mieć każdego piłkarza w Polsce na miejscu piątym, a „ubogi krewny”, czyli Wawel wicemistrzem. Mistrzem został Ruch Chorzów, który był lepszy od drużyny spod Wawelu o 10 punktów. Po tym sukcesie pięciu najlepszych graczy przeniesiono do Legii. Był w tej grupie i Robert Grzywocz. W stolicy był rok, bo wrócił do Wawelu, gdzie dojrzał piłkarsko, stał się prawdziwą gwiazdką drużyny. I po tego właśnie piłkarza sięgnął ŁKS. To była wtedy wielka drużyna z Leszkiem Jezierskim, Stanisławem Baranem, Henrykiem Szymborskim czy Władysławem Soporkiem w składzie. Właśnie do takiej drużyny gwiazd trafił Robert Grzywocz, który wówczas był jeszcze, tylko i aż, gwiazdką. To właśnie o tamtym ŁKS, po wielkim zwycięstwie w Zabrzu, z Górnikiem 5:1 (2:1) zaczęto mówić „Rycerze Wiosny”. 22 sierpnia 1957 roku ŁKS ponownie spotkał się z Górnikiem, tym na alei Unii. Był to finał Pucharu Polski. Łodzianie wygrali 2:1 (1:0) po golach Stanisława Barana i Kazimierza Kawalca. Bramkę dla Górnika strzelił sławny Ernest Pol.

Po wygranym przez ełkaesiaków meczu z pogromcą wielkiego Realu Madryt, czyli Rapidem Wiedeń, to jego prasa nazwała „architektem znad Dunaju”. Tego bowiem dnia Grzywocz przyćmił gwiazdę europejskiego formatu, czyli samego Hanappiego. Zresztą tych porównań pojawiło się w tamtym czasie więcej.  Porównywano go z francuskim aktorem Gerardem Philipem, a tutaj najwięcej do powiedzenia miały piękne łodzianki, bo tych ich serca skradł swą urodą znany łódzki piłkarz.

Po zakończeniu kariery Grzywocz nie zakończył swojego związku z ŁKS-em. Ten, jak na ironię losu, dopiero się rozpoczął i trwać będzie kolejnych kilkadziesiąt lat. Zdobywca Pucharu Polski i mistrz Polski zajmował się szkoleniem młodzieży w łódzkim klubie, kibice mogli go również spotkać na każdym ligowym meczu ełkaesiaków przy al. Unii 2 – w ostatnich latach na każdym też pojawiał się ze swoją żoną, Panią Longiną.

„ – Robert nie chciał nigdy iść na stadion Widzewa – mówiła w rozmowie z „Dziennikiem Łódzkim” Longina Grzywocz. – „W jego sercu jest tylko jeden klub, to ŁKS Łódź”. I nie, nie chodziło o nienawiść. Młodzi piłkarze, którzy zetknęli się z Robertem Grzywoczem wiedzą doskonale, że „ten ich znany trener, który kiedyś był mistrzem Polski” uczył ich szacunku do rywala. Każdego rywala. A ŁKS po prostu kochał.

Robert Grzywocz zmarł w wieku 86 lat.

Kariera klubowa:
– Kresy Chorzów (1945–1948),
– AKS Chorzów (1948–1952),
– Wawel Kraków (1953 i 1955–1956),
– Legia Warszawa (1953–1954),
– ŁKS Łódź (1957–1958).
Jako zawodnik ŁKS zdobył w 1957 Puchar Polski, a w 1958 mistrzostwo Polski. Laureat Złotych Butów (1958, razem z Edwardem Szymkowiakiem).

Autor.
dziki-1969