NIE POKAZUJ

Sekcja.
Hokej

Data urodzenia.
1944-08-15

Miejsce urodzenia.
Wilno

Osiągnięcia sportowe:
– brązowy medal mistrzostw Polski juniorów w 1962 roku z ŁKS,
– brązowy medal mistrzostw Polski seniorów w 1971 z ŁKS,
– brązowy medal mistrzostw Włoch w roku 1976 z Cortiną,
– tytuł króla strzelców – 31 goli – I liga polska w hokeju na lodzie (1966/1967),
– tytuł króla strzelców – 33 gole – I liga polska w hokeju na lodzie (1967/1968).

Odznaczenia:
– odznaka Mistrz Sportu w roku 1972,
– złota odznaka ŁKS 1974,
– złota odznaka PZHL,
– medal 75-lecia PZHL.

Kariera Sportowa.
Uprawianie sportu rozpoczął w szkole podstawowej, jeżdżąc na rowerze i łyżwach, biegając na nartach oraz grając w piłkę nożną.

Fragment wywiadu z Izabelą Białynicką, żoną Krzysztofa Białynickiego, zamieszczonego w Echu Gminy Ksawerów.
“Wszystko zaczęło się w Ksawerowie. Mąż zawsze był bardzo aktywny i lubił sport. W niedalekiej okolicy rodzinnego domu były dzikie stawy, na których zimą “trenował”. Często opowiadał, że wtedy musiały mu wystarczyć zniszczone łyżwy i kij, który samemu sobie przygotował. Był zdeterminowany i zakochany w hokeju. Tę miłość, którą odkrył w sobie dosyć późno – bowiem w wieku 17 lat, mógł w nim zaszczepić jego ojciec. Na pamiątkowych fotografiach rodzinnych widziałam tatę Krzysztofa z ówczesnym kijem hokejowym. Krzysztof bardzo szybko trafił do sekcji w Łódzkim Klubie Sportowym. Co ciekawe, trenował wtedy także piłkę nożną pod okiem samego Władysława Króla, który rokował mu wielką karierę w tej dyscyplinie. Krzysztof wybrał jednak hokej. Od tego momentu jego kariera potoczyła się błyskawicznie. Myślę, że już wtedy doskonale wiedział, że będzie jednym z najlepszych”.

W listopadzie 1960 roku został przyjęty do młodzieżowego zespołu hokeistów ŁKS, gdzie trenował pod okiem Władysława Króla. W 1962 roku został włączony do kadry I zespołu ŁKS i grał w nim do końca sezonu 1974/75.  W lidze polskiej wystąpił w 327 meczach, w których zdobył 287 goli. Był dwukrotny król strzelców polskiej ligi (1967 i 1968).  W 1975 roku wyjechał do Włoch, gdzie przez kolejne 4 lata grał w Doria Cortina d’Ampezzo, Diavoli Milano oraz HC Brunico. W międzyczasie, w marcu 1977, pod dwóch latach gry we Włoszech powrócił do składu ŁKS w końcowej fazie sezonu 1976/1977.

Duża indywidualność. Lewoskrzydłowy, świetnie wyszkolony technicznie, szybki, wyróżniający się wyjątkową harmonią ruchów w jeździe na lodzie i dysponujący dobrym strzałem. Posiadł wielką sztukę wygrywania pojedynków z obrońcami, unikając z nimi ostrych starć. Zarzucano mu “zbyt miękką grę”.

W barwach reprezentacji Polski rozegrał 118 spotkań w latach 1965–1973, w których zdobył 50 goli. Grał w siedmiu turniejach Mistrzostw Świata: 1965, 1966, 1967, 1969, 1970, 1971, 1973 (w latach 1966, 1970, 1973 w Grupie A). W 1972 roku był członkiem kadry polskich hokeistów na Igrzyskach Olimpijskich w Sapporo. Polska w Japonii wywalczyła 6 miejsce.

Założyciel i pierwszy prezes oraz trener Żeńskiego Klubu Hokejowego w Łodzi.

Prywatnie.
Syn Witolda Biruli-Białynickiego i Ireny Skarbek-Ważyńskiej. Podczas II wojny światowej rodzina została wysiedlona z majątku Taboryszki należącego od XVIII wieku do rodziny Skarbek-Ważyńskich (herbu Abdank) do Słońska pod Ciechocinkiem, z którego następnie przeniosła się do Łodzi.

W latach 1951-1958 był uczniem szkoły podstawowej nr 87 na ulicy Minerskiej w Łodzi. Był uczniem XVIII Liceum Ogólnokształcącego, a następnie XX LO, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. W 1968 roku ukończył Studium Nauczycielskie im. Juliusza Słowackiego przy ul. Obywatelskiej. Zdobył uprawnienia do nauczania początkowego i do prowadzenia lekcji w-f w szkołach średnich. Ukończył specjalizację na katowickiej AWF, gdzie zdobył patent instruktora hokeja na lodzie.

We wrześniu 1973 roku poślubił Izabelę Kurkul, siatkarkę ŁKS. Miał dwóch synów Sebastiana i Seweryna. Zajmował się ogrodnictwem w gospodarstwie pod Łodzią. Zmarł 30 stycznia 2014. 6 lutego 2014 został pochowany na cmentarzu w Ksawerowie przy ul. Zachodniej 31.

Źródło informacji.
Echo Gminy Ksawerów, Łódź Olimpijska. Autor Andrzej Bogusz

Autor.
dziki-1969

Sekcja.
Hokej

Data urodzenia.
1944-03-17

Miejsce urodzenia.
Alfeld (Niemcy)

Osiągnięcia sportowe:
– uczestnik Zimowych Igrzysk Olimpijskich w Sapporo (1972) i Innsbrucku (1976),
– uczestnik siedmiu turniejów o mistrzostwo świata,
– reprezentant Polski (1964-1976),
– Mistrz Polski (1967),
– Wicemistrz Polski (1966),
– brązowy medalista Mistrzostw Polski z ŁKS Łódź (1971,1979,1980).

Kariera klubowa:
– ŁKS Łódź 1957-1964,
– Legia Warszawa 1964-1967,
– ŁKS Łódź 1967-1983.

Urodzony 17 marca 1944 w Alfeld (Niemcy), syn Adama i Darii, absolwent VIII Liceum Ogólnokształcącego im. A. Asnyka w Łodzi (1975) i 2-letniego kursu trenerskiego w WSWF Katowice, gdzie otrzymał uprawnienia trenera II kl. Kontakt ze sportem rozpoczął od piłki nożnej (Elta Teofilów), by ostatecznie poświęcić się hokejowi. Zawodnik, bramkarz (179 cm / 80 kg) ŁKS Łódź (1957-1983) z wyłączeniem służby wojskowej (1964-1967), kiedy występując w barwach warszawskiej Legii zdobył tytuł mistrza (1967) i wicemistrza Polski (1966).

W sumie w ciągu 20 sezonów ligowych wystąpił w 559 meczach strzelając – jako jedyny bramkarz w Polsce – gola z gry (koniec lat 60-tych, podczas meczu II ligowego ŁKS). Reprezentant Polski (1964-1976), wystąpił w 137 meczach, demonstrując wysokie umiejętności bramkarskie (spokój, opanowanie, umiejętność „czytania gry” i kierowania grą zespołu) i zdobywając powszechne uznanie fachowców. Dwukrotny olimpijczyk (1972, 1976) i siedmiokrotny uczestnik MŚ:
– 1965 Finlandia – 9. miejsce (gr. B-1),
– 1966 Ljubljana – 8. miejsce,
– 1967 Wiedeń – 9. miejsce (gr. B-1),
– 1970 Sztokholm – 6. miejsce,
– 1972 Bukareszt – 7. miejsce (gr. B-1),
– 1973 Moskwa – 5. miejsce,
– 1974 Helsinki – 5. miejsce.

Po zakończeniu gry w ŁKS, występował w II ligowym zespole austriackim w Klagenfurcie (1982-1983). Był także trenerem I ligowego ŁKS, a od 1984 trenował młodzież w Łódzkim Klubie Hokejowym.

Odznaczenia:
– Zasłużony Mistrz Sportu. Zdobywca Złotego Kija redakcji „Sportu” dla najlepszego hokeisty w kraju (1973),
– “Za Zasługi dla Miasta Łodzi” w 2018 roku.

Fragment wywiadu z 2014 roku: „Miałem propozycje wyjazdu nawet z zagranicy. Nie chciałem jednak opuszczać Łodzi. To przecież moje rodzinne miasto, tu miałem bliskich. No i grałem przecież w dobrej drużynie. Z Łodzią związałem się na dobre i na złe. Tu się czuję najlepiej.”

Źródło informacji.
Dziennik Łódzki, Wikipedia

Autor.
madziulka