Sekcja.
Tenis ziemny
Data urodzenia.
1906-10-07
Miejsce urodzenia.
Lwów (Ukraina)
Kariera sportowa.
Zainteresował się tenisem stosunkowo późno, po 20. roku życia, wcześniej próbując swoich sił m.in. jako piłkarz. W ciągu kariery bronił barw Lwowskiego Klubu Tenisowego, ŁKS Łódź, Legii Warszawa, Wisły i Olszy Kraków. Do krajowej czołówki tenisowej przebił się w 1930, kiedy zajmował 5-8. miejsce w rankingu Polskiego Związku Tenisowego. Rok później figurował na 3. miejscu.
W 1932 zdobył pierwszy tytuł mistrza Polski w grze pojedynczej. Pokonał w finale Ignacego Tłoczyńskiego, pozbawiając go tym samym szansy na Puchar Millera, trofeum przyznawane trzykrotnym z rzędu lub pięciokrotnym mistrzom Polski. Hebda pokonał także Tłoczyńskiego w finale międzynarodowych mistrzostw Polski, zostając pierwszym polskim zwycięzcą tego turnieju. W międzynarodowych mistrzostwach Polski triumfował również w 1937 i 1938, a uwzględniając grę podwójną i mieszaną zdobył łącznie osiem tytułów (ostatni w 1947).
Po napaści ZSRR na Polskę 17 września 1939, jako mieszkaniec Kresów, Hebda został automatycznie sowieckim obywatelem i w następnym sezonie wziął udział w… mistrzostwach Związku Radzieckiego. W finale rozbił Borisa Nowikowa – najlepszego tenisistę ZSRR w latach trzydziestych. Po zajęciu miasta przez Niemców „Jóźku” przedostał się do Krakowa i pozostał tam do końca życia (z tenisowymi epizodami warszawsko-łódzkimi).
16-krotny mistrz Polski (5 singiel, 3 debel, 8 mikst) na kortach otwartych i tylko raz w hali (w deblu), ale zimowe mistrzostwa Polski zaczęto rozgrywać gdy już w zasadzie zakończył karierę. Dwa razy (1936 i 1945) wygrał wszystkie 3 konkurencje podczas jednego turnieju (w 1945 roku jako zawodnik ŁKS w singlu, w deblu i w mikście). Ponadto zdobył 8 tytułów (3, 3, 2) w międzynarodowych mistrzostwach naszego kraju i wygrał wiele turniejów zagranicznych, m.in. międzynarodowe mistrzostwa Estonii, Grecji, Jugosławii i Węgier. Bronił barw narodowych w Pucharze Davisa i Pucharze Europy Środkowej (Mitropa Cup) – dwuletnich rozgrywkach z udziałem zespołów Austrii, Czechosłowacji, Jugosławii, Polski, Węgier i Włoch, których pierwszą edycję nasza reprezentacja wygrała, a kontynuację przerwała wojna. W 1934 roku, podczas pokazowego meczu Legii z paryskim Racing Clubem, pokonał w Warszawie 12:10, 6:4 sześciokrotnego mistrza Wimbledonu, legendarnego francuskiego tenisowego „Muszkietera” Jeana Borotrę. Bo gdy był w formie, mógł wygrać „z każdym” – jak na przykład 8:6, 6:2, 7:9, 7:5 ze znakomitym Australijczykiem Vivem McGrathem (rozstawionym z nr. 9) w I rundzie Roland Garros 1933.
Myśląc już o zakończeniu kariery, co ostatecznie nastąpiło w 1951 roku, zaczął działać w tenisie m.in. jako członek Zarządu OZT Kraków oraz Komisji Sportowo-Szkoleniowej i Rady Trenerów PZT, a także pierwszy w historii związku „kierownik wyszkoleniowy” – jak tę funkcję na przełomie lat 40./50. nazwano. Zdobył uprawnienia trenera I klasy. Pracował także jako trener tenisowej młodzieży.
Osiągnięcia sportowe.
– Australian Open i US National: nie grał,
– Roland Garros – singiel: 2 razy 1/16 finału (1933 i 1937) i 1/32 (1934),
– Wimbledon – singiel: 1/32 finału (1947) oraz 3 razy 1/64 (1934–1936),
– Puchar Davisa: 1931–1939 i 1947; 15 spotkań, 14 zwycięstw / 18 porażek – singiel 13/9, debel 1/9,
– Klasyfikacja PZT: 5-8. (1930), 3. (1931), 1. (1932, 1933), 2. (1934), 1. (1935), 1-2. (1936), 1. (1937), 3. (1938), 1. (1945), 2. (1946–1948 i 1951).
Odznaczenia.
Józef Hebda otrzymał Odznakę Honorową dla Zasłużonych PZT, a po wojnie – Złoty Krzyż Zasługi, Medal 1000-lecia Państwa Polskiego czy Medal 100-lecia Sportu Polskiego. W 1932 roku, po zdobyciu pierwszego dla siebie tytułu mistrza Polski i pierwszego dla kraju międzynarodowego mistrzostwa RP, jedyny raz znalazł się (na 8. miejscu) wśród laureatów prestiżowego Plebiscytu „Przeglądu Sportowego” na 10 Najlepszych Sportowców Polski danego roku. I pod tym względem też… przegrał z Tłoczyńskim, którego czytelnicy „PS” wybierali do „dziesiątki” trzykrotnie.
Józef Hebda zmarł 23. września 1975 roku w Krakowie. Został pochowany na cmentarzu Rakowieckim.
Źródło informacji.
historiapolskiegotenisa.pl, Wikipedia
Autor.
madziulka
