Piłka nożna

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1896-07-27

Miejsce urodzenia.
Łódź

Kariera sportowa.
Przez większość swojej zawodniczej kariery związany był z ŁKS Łódź, w którym grał w latach 1910–1914 i 1921–1924. Po jej zakończeniu został trenerem. W latach 1930–1931 był pierwszym szkoleniowcem ŁKS-u, a kilkanaście lat później (1948) prowadził drużynę Widzewa w jej pierwszym sezonie w I lidze. Zaliczył jeden występ w reprezentacji w 1924 roku, w wygranym 2:0 meczu z Turcją, podczas pierwszego oficjalnego spotkania międzypaństwowego rozegranego na obiektach Łódzkiego Klubu Sportowego.

Zygmunt Otto zmarł 22 czerwca 1961 w Łodzi.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
anizag

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1893-10-05

Miejsce urodzenia.
brak danych

Kariera trenerska.
Jeden z najbardziej zasłużonych trenerów w historii Łódzkiego Klubu Sportowego. Szkoleniowcem łodzian był dwukrotnie, w latach 1923–1926 oraz 1935–1936. Dzięki niemu powstały pierwsze z prawdziwego zdarzenia grupy młodzieżowe, które przez wiele lat dostarczały pierwszej drużynie znakomitych wychowanków, reprezentantów kraju, w tym: Antoniego Gałeckiego, Romualda Feję, Romana Jańczyka.

Węgier był jednym z inicjatorów powstania sekcji tenisa stołowego w Łódzkim Klubie Sportowym.

Po opuszczeniu Polski, trenował Udinese Calcio, S.S. Lazio. W latach 40. wyjechał do Szwecji, gdzie objął posadę szkoleniowca IFK Norrköping, z którym zdobył aż 5 tytułów mistrzowskich i 2 krajowe puchary. Następnie powrócił na Półwysep Apeniński, zostając trenerem A.C. Milan, z którym w 1951 roku wywalczył tytuł mistrzowski. Jego sukcesy zostały docenione i w 1954 roku na mistrzostwach świata w Szwajcarii prowadził reprezentacje Włoch. Następnie trenował Fiorentinę, z którą sięgnął po krajowy puchar.

Na zakończenie swojej kariery trenerskiej wyjechał do Portugalii, obejmując posadę trenera w słynnej Benfice Lizbona, z którą dwukrotnie zdobył mistrzostwo i puchar kraju.

Lajos Czeizler zmarł 6 maja 1969.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
dziki-1969

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1893-05-10

Miejsce urodzenia.
Łódź

Osiągnięcia sportowe.
Był wychowankiem ŁKS, z którym był związany całą karierę. Zdobył dwa mistrzostwa Łodzi:
– 1912,
– 1913.
Zdobył również mistrzostwo klasy A w 1921 roku.

Kariera.
Zaczynał grę w linii pomocy. W 1911 roku po raz pierwszy wystąpił w rozgrywkach o mistrzostwo Łodzi. ŁKS zajął 3. miejsce, wygrywając m.in z mistrzem Newcastle 6:2 (3:0). W 1914 r. został powołany do reprezentacji Łodzi. Zagrał w niej w trzech meczach:
– Łódź – Wisła Kraków 5:4 (2:4),
– Łódź – Dresdner SC 1:5 (1:2),
– Łódź – Sparta Praga 0:14 (0:4).
W ŁKS grał dwukrotnie w rozgrywkach o mistrzostwo Polski. W 1922 r., wraz z ŁKS, zajął drugie miejsce w grupie północnej, zdobywając nieformalnie brązowy medal mistrzostw Polski.

Na zawodach mistrzowskich potrafił usunąć własnego zawodnika za nieposłuszeństwo lub złą grę. Niekiedy wobec braku sprzętu – kazał piłkarzom grać… w dwu lewych butach.

Od 1918 roku członek zarządu. W 1921 roku pełnił funkcje skarbnika a w 1935 zastępcy członka zarządu, księgowego i kierownika sekcji P.O.S.

Nagrody i odznaczenia:
– Pośmiertnie odznaczony złotą odznaką Klubu (1948)

Izydor Czekalski zginął zakatowany przez Gestapo w Łodzi, wraz z dwójką swoich synów w 1943 roku.

Źródło informacji.
30 lat sportu - jubileusz ŁKS, 40-lecie Łódzkiego Klubu Sportowego 1908-1948, Encyklopedia piłkarska FUJI, Zbiory prywatne

Autor.
Kominowy, dziki-1969

Data urodzenia.
1892-12-09

Miejsce urodzenia.
Łódź

Opis.
Heliodor Konopka trzykrotnie piastował funkcję prezesa Łódzkiego Klubu Sportowego: w latach 1925–1929, 1948–1950 oraz 1957–1960. Za czasów ostatniej kadencji, największe sukcesy świętowała sekcja piłki nożnej, która wywalczyła upragnione mistrzostwo kraju (1958) oraz Puchar Polski (1957).

Konopka w młodości był czynnym sportowcem. Podczas studiów w Krakowie w tamtejszym AZS trenował m.in. piłkę nożną. Od 1910 roku, po powrocie do swojego rodzinnego miasta, był piłkarzem ŁKS-u. Jego karierę przerwała jednak kontuzja. Pracował w magistracie miasta Łodzi jako kierownik księgowości. Od stycznia 1931 do wybuchu II wojny światowej, od czerwca 1945 do maja 1949 i od stycznia 1957 do stycznia 1959 był prezesem Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej.

Heliodor Konopka, w trakcie okupacji zaangażował się w działalność konspiracyjną. W 1943 roku został aresztowany, ale nie wydał nikogo i wkrótce został wywieziony do obozu koncentracyjnego. Był ponoć świadkiem śmierci znanego boksera ŁKS, Adama Seweryniaka. Konopka zdołał przeżyć.

Heliodor Konopka zmarł 30 grudnia 1967. Został pochowany na Starym Cmentarzu w Łodzi.

Ordery i odznaczenia:
– Srebrny Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 19 marca 1931, 16 stycznia 1946),
– Medal 10-lecia Polski Ludowej (11 stycznia 1955).

Źródło informacji.
Dziennik Łódzki, Wikipedia

Autor.
pompon08

Data urodzenia.
1888-01-01

Miejsce urodzenia.
Sielec

Opis.
Zygmunt Krachulec urodził się jako syn Józefa Krachulca i Apolonii z domu Polaczek. W początkach istnienia ŁKS Łódź był jego piłkarzem. W 1919 r., na zjeździe założycielskim Polskiego Związku Piłki Nożnej, został przewodniczącym Komitetu Organizacyjnego Łódzkiego Związku Okręgowego Piłki Nożnej, który powołano 18 kwietnia 1920. Był członkiem Zarządu Polskiego Związku Towarzystw Kolarskich, wiceprezesem Łódzkiego Okręgowego Związku Kolarskiego oraz członkiem zarządu ŁKS Łódź. Był inicjatorem powstania sekcji kolarskiej (1925), tenisowej (1927) i bokserskiej (1929) oraz sekcji strzeleckiej Łódzkiego Klubu Sportowego. Był również kierownikiem tych sekcji. Wiceprezes ŁKS Łódź w latach 1921–1922 oraz 1926–1929. Był także organizatorem Kolegium Sędziowskiego w Łodzi oraz sędzią piłkarskim. Ponadto pełnił funkcję prezesa Międzyklubowej Komisji Kolarskiej.

Zmarł 25 lipca 1980 r. Został pochowany 28 lipca 1980 na cmentarzu komunalnym Zarzew w Łodzi (Kwatera: XXXVI, Rząd: 2, Grób: 5).

Odznaczenia:
– Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski,
– Złoty Krzyż Zasługi,
– Srebrny Krzyż Zasługi,
– Honorowa Odznaka Miasta Łodzi.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
anizag

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1886-05-01

Miejsce urodzenia.
Kraków

Kariera sportowa.
Swoją przygodę z piłką rozpoczął w Cracovii, której był także działaczem. W 1911 roku przeniósł się do Łodzi, gdzie zasilił szeregi ŁKS-u. Występował na pozycji lewego łącznika. Prócz gry w klubie, był także opiekunem (pierwszym trenerem) łódzkich piłkarzy.

Prywatnie.
Major piechoty Wojska Polskiego i inspektor Straży Granicznej. W czasie I wojny światowej walczył w szeregach 33 pułku piechoty Obrony Krajowej. 4 sierpnia 1914 roku został mianowany chorążym rezerwy. 23 października 1920 roku został zatwierdzony (z dniem 1 kwietnia 1920 roku), jako oficer byłej 5 Dywizji Strzelców Polskich, w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej. Pełnił wówczas służbę w Syberyjskiej Brygadzie Piechoty.

1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w 2 pułku syberyjskim, późniejszym 83 pułku piechoty. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 442. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu w 83 pułku piechoty w Kobryniu. W latach 1923–1924 dowodził III batalionem 83 pułku piechoty. W latach 1925–1927 dowodził III batalionem 20 pułku piechoty w Krakowie.

31 października 1927 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 2 batalionu granicznego. 14 lutego 1929 roku został zwolniony z zajmowanego stanowiska i pozostawiony bez przynależności służbowej z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr II. Z dniem 30 listopada 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Częstochowa. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr V. Pełnił wówczas służę w Straży Granicznej. Zmarł 24 stycznia 1945.

Ordery i odznaczenia:
– Krzyż Walecznych,
– Złoty Krzyż Zasługi (19 marca 1935),
– Medal Niepodległości (7 lipca 1931),
– Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
anizag

Data urodzenia.
1885-07-06

Miejsce urodzenia.
Łódź

Działalność polityczno-społeczna.
Działacz socjalistyczny i niepodległościowy, pierwszy prezydent Łodzi w II RP (1919–1923), członek zarządu Związku Powiatów Rzeczypospolitej Polskiej w 1933 roku. Używane pseudonimy i kryptonimy: główny – „Przebój”, inne: Adamski Józef, A.R., Jan, Jan Mroczek, Polus, Zdzisław Srebrzyński, Ape.

Rżewski był członkiem i aktywnym działaczem początkowo Polskiej Partii Socjalistycznej-Prawica (do 1923), a następnie (1904-1911) Organizacji Bojowej PPS. Aktywny uczestnik rewolucji 1905–1907 roku w ramach OB PPS, w czasie tzw. powstania łódzkiego w czerwcu 1905 roku. Podczas tych wydarzeń został postrzelony w nogę.

Wraz z Tomaszem Arciszewskim, późniejszym premierem Rzeczypospolitej Polskiej na Uchodźstwie (1944–1947), współtworzył miejscowy organ prasowy PPS – „Łodzianin”.

W 1907 roku został aresztowany i osadzony w więzieniu w Sieradzu, a w 1908 roku wysłany prewencyjnie do najdalszej europejskiej guberni Rosji, skąd zbiegł wiosną 1909 roku. Po krótkim pobycie w domu udał się na emigrację do Francji, gdzie zatrudnił się w fabryce wagonów w Lunéville. Tu, nie znalazłszy odzewu dla podejmowanych prób działalności społecznej i politycznej, w maju 1909 roku wyjechał do Niemiec do Ludwigshafen. Tu zatrudnił się w fabryce chemicznej, gdzie po jakimś czasie uległ wypadkowi poparzenia substancją żrącą w wyniku czego przebywał na 3-miesięcznej rekonwalescencji. Potem wyjechał do Mannheim, gdzie zatrudnił się w fabryce metalowej. Tu podjął krótką, acz efektywną działalność w środowisku polskich robotników. Z tego powodu zagrożony wydaleniem przez władze niemieckie powrócił do Łodzi najpóźniej na przełomie listopada i grudnia 1910 roku, a 30 grudnia złożył podanie o przyjęcie do pracy w przedsiębiorstwie podmiejskiej komunikacji tramwajowej pn. Łódzkie Wąskotorowe Elektryczne Koleje Dojazdowe – ŁWEKD. Został zatrudniony na stałe w lutym 1911 roku w zajezdni „Brus”, na linii konstantynowskiej. Przede wszystkim pracował jako konduktor, ale miał uprawnienia do prowadzenia pociągów tramwajowych, które były wykorzystywane przez kierownictwo zajezdni w sytuacjach awaryjnych lub na zastępstwach.

13 marca 1916 roku, w niezbyt jasnych okolicznościach, usiłował popełnić samobójstwo w biurze dyrekcji ŁWEKD przy ówczesnym Pasażu Meyera (ob. S. Moniuszki) 10. Na skutek tego z dniem 20 marca 1916 roku został zwolniony z pracy za „niespokojne usposobienie”. Stosunkowo szybko, bo po miesiącu, powrócił do aktywnego życia społecznego, godząc się na przyjęcie funkcji sekretarza w Kooperatywie Spożywczej „Ogniwo”.

Po wybuchu I wojny światowej aktywnie włączył się do pracy polityczno-społeczno-niepodległościowej, prowadząc w Łodzi i okolicy werbunek do Polskiej Organizacji Wojskowej. Aresztowany przez okupanta niemieckiego w grudniu 1917 roku, uciekł podczas konwojowania go do więzienia przy ul. Długiej (dziś ul. Gdańska 13 w Łodzi; obecnie siedziba Muzeum Tradycji Niepodległościowych) po przesłuchaniu na posterunku policji, wykorzystując przejeżdżający obok w tramwaj.

W czasie odzyskiwania niepodległości przez Polskę (listopad 1918) był aktywny w Radomiu. 8 listopada premier Daszyński mianował Rżewskiego komisarzem Radomia. W grudniu 1918 roku Rżewski został odwołany z tego stanowiska i od 4 grudnia 1918 do 26 marca 1919 roku był komisarzem rządowym Łodzi z ramienia „pepesowskiego” Tymczasowego Rządu Ludowego Republiki Polskiej Ignacego Daszyńskiego powstałego w Lublinie.

27 marca 1919 roku nowa, w większości „pepesowska” (socjalistyczna), Rada Narodowa miasta Łodzi wybrała go prezydentem miasta, pierwszym w niepodległej Polsce. Jedną z jego pierwszych decyzji było wprowadzenie w Łodzi powszechnego obowiązku nauczania dzieci na poziomie szkoły powszechnej (podstawowej), jako pierwszym w Polsce, kilka miesięcy przed ustawowym obowiązkiem na obszarze całej Polski.

Rżewski rozpoczął zakrojoną na szeroką skalę operację zbadania potrzeb edukacyjnych dzieci. Łódzcy urzędnicy spisywali wszystkie dzieci zamieszkałe w mieście, by przygotować odpowiednią liczbę klas szkolnych, a następnie fundowali odzież, wyżywienie i materiały edukacyjne, by zachęcić rodziców do posyłania dzieci do szkół. Ostatecznie w roku szkolnym 1919/1920 do szkół poszło ponad 50 z 70 tys. dzieci objętych obowiązkiem szkolnym. Łącznie w ciągu czterech lat swojego urzędowania doprowadził do wybudowania sześć szkół, utworzył gimnazjum, szkołę handlową, seminarium nauczycielskie i przystąpił do organizowania wieczorowego szkolnictwa dokształcającego. Ponadto doprowadził do budowy dwóch ogólnodostępnych parków miejskich z bazą sportową. W tymże samym roku podjął problem kanalizacji miasta, tworząc w ramach Zarządu Miasta Wydział Kanalizacji i Wodociągów.

W maju 1921 roku podjął próbę, z mocy koncesji, przejęcia miejskiej komunikacji tramwajowej wkraczając z kilkoma członkami Zarządu Miasta do biura Kolei Elektrycznej Łódzkiej. Ostatecznie, po twardych negocjacjach, miasto uzyskało 1/3 udziałów w Spółce KEŁ i tym samym wpływ na kształtowanie miejskiej sieci tramwajowej.

Na stanowisku prezydenta miasta pozostał do 1 lipca 1923 roku, kiedy musiał je opuścić w wyniku przegranych przez PPS kolejnych wyborów samorządowych.

Od 1923 do wiosny 1927 roku był Naczelnikiem Urzędu Stanu Cywilnego w Łodzi. 1 kwietnia 1927 objął stanowisko starosty łódzkiego, które piastował do 30 marca 1933 roku. W tym czasie aktywnie wspierał, jako jeden z inicjatorów, budowę miasta-ogrodu – Tuszyn-Las (poświęcenie kamienia węgielnego w maju 1928 roku). W tym też okresie znany był w Łodzi również jako propagator zapasów.

Po ustąpieniu ze stanowiska starosty do wybuchu II wojny światowej prowadził kancelarię notarialną przy Wydziałach Hipotecznych Sądu Okręgowego w Łodzi, przy ul. Pomorskiej 21; według postępowań lustracyjnych wzorowo. Jego stałymi klientami były spółki Kolej Elektryczna Łódzka (tramwaje miejskie), Elektrownia Zgierska i sukcesorzy Lebrechta Müllera S.A. (przędzalnia i wykończalnia z Rudy Pabianickiej).

Inne funkcje rzeczywiste i honorowe w okresie międzywojennym:
– prezes pierwszego Zarządu „Bratniej Pomocy” Stowarzyszenia Słuchaczy Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi,
– członek Zarządu Towarzystwa Muzycznego im. Fr. Chopina w Łodzi,
– przewodniczący powiatowego komitetu Przysposobienie Wojskowe i Wychowanie Fizyczne,
– prezes Koła Byłych Słuchaczy i Absolwentów Wyższej Szkoły Nauk Społecznych i Ekonomicznych w Łodzi,
– współzałożyciel Towarzystwa Oświatowego „Naprzód”,
– organizator, z ramienia PPS, Związku Zawodowego Robotników Przemysłu Włóknistego w Łodzi,
– prezes Związku Okręgowego Straży Pożarnych powiatu łódzkiego,
– prezes Ligi Obrony Przeciwlotniczej i Przeciwchemicznej (LOPP) powiatu łódzkiego,
– prezes oddz. łódzkiego Polskiego Czerwonego Krzyża
– członek Towarzystwa Polsko-Szwedzkiego w Łodzi,
– członek Zarządu Związku Straży Pożarnych Województwa Łódzkiego,
– trzeci prezes oddz. łódzkiego Ligi Morskiej i Kolonialnej (1932–1933),
– prezes Łódzkiego Okręgowego Związku Atletycznego (V 1936 – IX 1939),
– członek Bezpartyjnego Bloku Współpracy z Rządem (BBWR).
– honorowy prezes Łódzkiego Towarzystwa Strzeleckiego [bractwo kurkowe] (od 1931),
– honorowy prezes trzech zrzeszeń łowieckich w powiecie łódzkim, m.in. Regionalnego Kółka Łowieckiego w Tuszynie (1934),
– honorowy prezes Kurkowego Bractwa Strzeleckiego w Konstantynowie Łódzkim (od 1934),
– honorowy obywatel Rudy Pabianickiej (dziś w obszarze Łodzi), Tuszyna (od 12 VII 1928) i Aleksandrowa.

Niedługo po rozpoczęciu okupacji niemieckiej Łodzi (8 września 1939 roku) wstąpił do konspiracyjnej „Organizacji Orła Białego”. Około 11 listopada 1939 roku został aresztowany (ale nie w związku z przynależnością do „Orła Białego”) podczas dużej akcji łódzkiego Gestapo przeciwko inteligencji Łodzi i okręgu łódzkiego, w ramach tzw. Intelligenzaktion. Wraz z innymi osadzony w obozie przejściowym na Radogoszczu. Po „wyroku” sądu specjalnego w siedzibie łódzkiego Gestapo przy ul. K. Anstadta został rozstrzelany wraz z wielu innymi prawdopodobnie 20 grudnia 1939 roku w Lesie Łagiewnickim. Na Starym Cmentarzu przy ul. Ogrodowej ma symboliczną mogiłę; kwatera 4d.

Publikacje.
Aleksy Rżewski jest autorem szesnastu książek i wielu artykułów opublikowanych na łamach pepesowskich dzienników „Łodzianin” i „Robotnik” i co najmniej kilku wierszo-poematów, m.in. „Idziemy w bój…”. Napisał również autobiografię, która miała kilka wydań, chociaż historycy wskazują w niej fragmenty o charakterze konfabulacyjnym.

• W walce z przemocą. Wspomnienia. Tom pierwszy. Autobiografia. Warszawa-Łódź 1919.
• Za wolność i lud. Tom drugi; autobiografia. Warszawa 1920.
• W walce z trójzaborcami o Polskę niepodległą. Wspomnienia; autobiografia. Łódź 1931.
• Szlakami walki i buntu. Wspomnienia z walk rewolucyjnych z trójzaborcami; autobiografia. Łódź 1936.

Odznaczenia.
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923).

Upamiętnianie.
Aleksy Rżewski był honorowany i upamiętniany już za życia. Według stanu na 1938 roku posiadał obywatelstwo honorowe podłódzkich miast Aleksandrowa, Tuszyna i Rudy Pabianickiej (włączonej w obszar Łodzi w 1945 roku). W Tuszynie ul. Łaska i w Rudzie Pabianickiej ul. Rynkowa otrzymały miano „Starosty Aleksego Rżewskiego”. Rada Gminny gminy Bełdów nadała bibliotece gminnej imię „Aleksego Rżewskiego”. Imieniem Rżewskiego została także nazwana świetlica w Szkole Rolniczej w Czarnocinie oraz 12-kilometrowy odcinek drogi Cyganka – Babiczki. Od 1939 (prawdopodobnie) do 1940 roku oraz od 1945 do 1951 roku imię Aleksego Rżewskiego nosiła ulica najpierw w Rudzie Pabianickiej, a następnie w Łodzi (obecnie ul. Witolda Gombrowicza).

Od 24 kwietnia 1996 roku jego imię nosi ulica na Rogach (dawniej ks. Józefa Czajkowskiego), a od 28 kwietnia 2004 roku Szkoła Podstawowa nr 116 w Łodzi, a w 2011 roku na głównym murze szkoły powstał mural upamiętniający Rżewskiego (ul. Ratajska 2/4).

W 2011 roku powstał film dokumentalny Jacka Grudnia Przebój – Aleksy Rżewski oraz teledysk łódzkiej grupy Psychocukier, „Gwiazda”. Od 2013 roku był patronem Gimnazjum nr 15 w Łodzi, przy ul. gen. J. Sowińskiego 50/56, które zostało wygaszone w związku z reformą systemu edukacji w 2017 roku.

Łódzki oddział Polskiego Czerwonego Krzyża uczcił 8 maja 2015 roku (z okazji obchodzonego w tym dniu Światowego Dnia Czerwonego Krzyża i Czerwonego Półksiężyca) w Zgierzu, w Ośrodku Szkoleniowym PCK na tamtejszym osiedlu „Kurak”, pamięć działaczy, którzy szczególnie zapisali się w historii tej organizacji i całego kraju. Z tej okazji posadzono w tamtejszej alei „dębów pamięci”, kolejne trzy, poświęcone Aleksemu Rżewskiemu, Marii Tarnowskiej i Kazimierzowi Skarżyńskiemu.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
anizag