Piłka nożna

Sekcja.
Hokej, Piłka nożna, Pływanie, Tenis ziemny

Data urodzenia.
1907-10-30

Miejsce urodzenia.
Kijany

Kariera piłkarska.
Władysław Król to jeden z najwybitniejszych łódzkich sportowców. Urodził się 30 października 1907 r. w robotniczej rodzinie. Z zawodu był mechanikiem. Po ukończeniu Szkoły Rzemiosł w Lublinie podjął pracę w Lubelskiej Wytwórni Samolotów. W Lublinie rozpoczął także karierę sportową jako piłkarz Wojskowego Klubu Sportowego Lublinianka.  Następnym był Klub Sportowy Lublinianka. Po rozwiązaniu KS Lublinianka grał w WKS Unia Lublin.Zachęcony przez piłkarza Łódzkiego Klubu Sportowego Antoniego Kowalskiego przeniósł się w 1928 r. do Łodzi i podjął pracę w Fabryce Maszyn Włókienniczych Müllera i Seidla, a następnie w Elektrowni Łódzkiej. W tym samym roku zadebiutował w drużynie piłkarskiej ŁKS, dla której rozegrał ok. 450 meczów i zdobył ok. 350 bramek. Wystąpił również w 4 meczach kadry narodowej, zdobywając 2 bramki.
– Z żalem opuszczałem Lublin – wspominał po latach. Zostawiałem rodzinę i przyjaciół. Ale była szansa gry w I lidze i nie mogłem nie spróbować. Nigdy bym sobie nie wybaczył… Nie żałuję decyzji, bo w ŁKS-ie spędziłem najpiękniejsze chwile w życiu”.Jako piłkarz, Władysław Król rozegrał ponad 500 oficjalnych i nieoficjalnych spotkań w ŁKS. Jest rekordzistą pod względem ilości zdobytych bramek dla klubu – 295 (w rozgrywkach ligowych strzelił ich 96; niektóre źródla podają liczbę 104). Łódzka publiczność, przychodząca na mecze, wielokrotnie była pod wrażeniem gry dynamicznego lewoskrzydłowego. Po jednym ze spotkań (wygrana 6:0 z Ruchem Hajduki Wielkie; dzisiaj Chorzów), w dowód wielkiego uznania, wyniosła go na rękach ze stadionu!W reprezentacji kraju rozegrał 4 spotkania, strzelając 2 bramki. Jedną z nich zdobył w swoim debiucie (1933 rok), w meczu przeciwko Jugosławii – bramka ta przesądziła o wygranej Polski.

Kariera hokejowa.
Przebywając jeszcze na Lubelszczyźnie Król zainteresował się dyscyplinami zimowymi i w chwili powstania sekcji hokejowej ŁKS został również jej zawodnikiem. Był bardzo zaangażowany na wielu płaszczyznach w rozwój tej sekcji. Jako hokeista słynął z bardzo odważnej gry. Nie bał się pojedynków jeden na jeden, brania odpowiedzialności za wynik w najważniejszych momentach spotkania. W 1934 roku zadebiutował w kadrze narodowej. W barwach ŁKS-u grał do 1950 roku. Dwukrotnie wraz z drużyną stawał na podium mistrzostw Polski (1946 – srebro i 1947 – brąz). Po zakończeniu kariery sportowej przez wiele lat trenował hokeistów (w latach 1949-50 był także trenerem kadry narodowej). W 1953 roku wraz z reprezentacją Łodzi, którą niemal w całości stanowili zawodnicy ŁKS-u, zdobył mistrzostwo Polski juniorów.Władysław Król to jedyny łódzki hokeista XX-lecia międzywojennego, który występował w drużynie narodowej. Grał w niej w latach 1934-1939, zaliczając 19 spotkań i zdobywając 3 bramki. W 1936 r. wystąpił w turnieju hokeja na lodzie podczas zimowych Igrzysk Olimpijskich w Garmisch-Partenkirchen. Pojechał także na mistrzostwa świata w Pradze w 1938 r.

Inne dyscypliny.
Król był niezwykle wszechstronnym sportowcem. Już jako junior wygrywał zawody w narciarstwie z wiele od siebie starszymi zawodnikami. Bronisław Czech – jeden z najlepszych polskich narciarzy okresu międzywojennego, uczestnik igrzysk olimpijskich – uznawał młodego Władysława za potencjalnego mistrza w skokach. Po przyjeździe do Łodzi zaczął grać w tenisa ziemnego, w którym osiągał bardzo dobre rezultaty (w 1938 roku został mistrzem Łodzi w singlu). Oprócz tego trenował także skoki do wody.

Kariera trenerska.
W latach 30. XX w. rozpoczął pracę szkoleniową w sekcji hokejowej ŁKS. Wychował wielu znakomitych hokeistów, w tym olimpijczyków. Od 1946 po uzyskaniu uprawnień instruktorskich prowadził treningi zespołów piłkarskich. Prowadził m.in. drużynę Widzewa w rozgrywkach II ligi w latach 1950–1951, by później objąć drużynę ŁKS Łódź i poprowadzić ją do największych sukcesów w historii klubu. Pod jego skrzydłami eksplodowały talenty Roberta Grzywocza, Leszka Jezierskiego, Henryka Szczepańskiego, Henryka Szymborskiego, czy też Władysława Soporka. Na początku lat 60-tych został szkoleniowcem drużyn młodzieżowych w klubie. Pod jego wodzą piłkarze ŁKS wywalczyli:
– wicemistrzostwo Polski (1954 ),
– Puchar Polski (1957),
– mistrzostwo Polski (1958),
– mistrzostwo Polski juniorów do lat 19 (1962)

Działalność społeczna.
Władysław Król był trenerem i wychowawcą wielu łódzkich sportowców. Był również aktywnym działaczem społecznym w pionie szkoleniowym Łódzkiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej, a także w Łódzkim Klubie Olimpijczyka oraz w Radzie Programowej Muzeum Sportu i Turystyki w Łodzi. W 1978 został jednym z laureatów konkursu Fair-Play, organizowanego przez Polski Komitet Olimpijski i redakcję Sztandaru Młodych. Został także doceniony przez łodzian, jako jedna z najważniejszych postaci w historii miasta, w konkursie „I ty możesz przejść do historii”.

Zasłużony sportowiec i szkoleniowiec zmarł w Łodzi 29 stycznia 1991 r.
Władysław Król został upamiętniony na wiele sposobów:
– ulica Władysława Króla w Łodzi – od 27 maja 1994 (ulica położona na terenie osiedli: Piaski, Zagrodniki i Pienista),
– tablica pamiątkowa odsłonięta 30 stycznia 2016 na fasadzie łódzkiej kamienicy, w której mieszkał w latach 1945–1964 (ul. M. Kopernika 61).
– podobizna Króla widnieje na fresku Łódź w pigułce, który przedstawia listę ponad 30 osób najbardziej znanych i zasłużonych dla miasta Łodzi,
– Stadion Łódzkiego Klubu Sportowego im. Władysława Króla.

Władysław Król

Źródło informacji.
lkslodz.pl / Facebook - ŁKS Łódź, Łódzki Klub Sportowy 1908-1983 Kronika Wydarzeń, Autor Jacek Strzałkowski, Łódzki OZPN 80 lat, Wikipedia

Autor.
dziki-1969

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1907-04-03

Miejsce urodzenia.
Aleksandrów Kujawski

Kariera klubowa.
Józef Mila – bramkarz – w Łódzkim Klubie Sportowym rozegrał ponad 100 spotkań.

Odznaczenia.
Brązowa Odznaka ŁKS (1948).

Józef Mila zmarł w Łodzi 22 września 1988 roku.

Źródło informacji.
40-lecie Łódzkiego Klubu Sportowego 1908-1948, 115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, Encyklopedia piłkarska FUJI

Autor.
Kominowy

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1907-01-14

Miejsce urodzenia.
Łódź

Kariera klubowa.
Stefan Sowiak był wychowankiem WKS Łódź. Od 1927 roku był zawodnikiem Łódzkiego Klubu Sportowego. W naszym klubie rozegrał ponad 300 spotkań. W najwyższej klasie rozgrywkowej wystąpił w 141 spotkaniach, strzelając przy tym 52 bramki.

Nagrody i odznaczenia.
Brązowa Odznaka ŁKS – 1948 r.

Stefan Sowiak zmarł 2 czerwca 1959 roku w Łodzi.

Źródło informacji.
115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, Encyklopedia piłkarska FUJI, Wikipedia

Autor.
Kominowy

Sekcja.
Piłka nożna, Tenis stołowy

Data urodzenia.
1906-10-14

Miejsce urodzenia.
Łódź

Kariera klubowa.
Lucjan Radomski był wychowankiem Łódzkiego Klubu Sportowego. W naszym klubie rozegrał ponad 200 spotkań. Był również świetnym pingpongistą, m.in. mistrzem ŁKS w 1928 r.

Prywatnie.
Brat Wacława – piłkarza ŁKS.

Nagrody i odznaczenia.
Brązowa Odznaka ŁKS (1948)

Lucjan Radomski zmarł 4 października 1998 roku w Łodzi.

Źródło informacji.
30 lat sportu - jubileusz ŁKS, 40-lecie Łódzkiego Klubu Sportowego 1908-1948, 115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, Encyklopedia piłkarska FUJI

Autor.
Kominowy

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1906-06-04

Miejsce urodzenia.
Łódź

Kariera klubowa.
Antoni Gałecki to jeden z największych i najsympatyczniejszych symboli Łódzkiego Klubu Sportowego. Pierwsze swoje kroki piłkarskie stawiał w 1919 roku w drużynie szkolnej gimnazjum “Uczelnia” (dzisiejsze liceum Mikołaja Kopernika). W roku 1922 wstąpił w szeregi juniorów ŁKS. W seniorskiej drużynie zadebiutował za sprawą Lajosa Czeislera w 1926, a rok później 27 października 1928 roku w reprezentacji Polski. W Łódzkim Klubie Sportowym rozegrał ponad 500 spotkań, a w 1934 razem z Władysławem Karasiakiem pełnił rolę trenera pierwszej drużyny. Po powrocie do kraju w lutym 1947, władza ludowa nie pozwoliła mu kontynuować kariery w jego ukochanym Łódzkim Klubie Sportowym (zdołał zagrać jeszcze w 4 spotkaniach w barwach ŁKS). Został trenerem w Borucie Zgierz.

Kariera reprezentacyjna:
– 18 występów w latach 1928-1938,
– udział w Igrzyskach Olimpiskich w Berlinie 1936,
– udział w mistrzostwach Świata 1938.
Mecze reprezentacji z udziałem Antoniego Gałeckiego.

Prywatnie.
Syn Stanisława i Walerii z Fronkiewiczów. W latach 1913-1920 uczęszczał do szkoły powszechnej w Łodzi, a następnie był uczniem Państwowej Szkoły Handlowej na Księżym Młynie. W 1932 roku ożenił się z Marią Wilk, z którą miał córkę Barbarę. W latach 1930-1939 oraz 1947-1948 był urzędnikiem w Łódzkim Towarzystwie Elektrowni. Następnie był kierownikiem garaży  w Zjednoczeniu Energetycznym Okręgu Łódzkiego (1948-1951). Jako oficer Andersa, po roku 1951 miał problem ze znalezieniem pracy.

Żołnierz.
W latach 1927-1929 Antoni Gałecki odbywał czynną służbę wojskową w Dyonie Samochodowym Łódź. Tam uzyskał uprawnienia kierowcy “kategorii C” i stopień kaprala rezerwy.
Został zmobilizowany 24 sierpnia 1939 roku. Całą kampanię wrześniową służył w stopniu kaprala jako kierowca w Dywizjonie Samochodowym. Internowany w obozie jenieckim na Węgrzech w mieście Eger. Uciekł i przez Jugosławię i Turcję dostał się do Palestyny, gdzie wstąpił do II Korpusu. W trakcie pobytu w Jugosławii, rozegrał kilka meczów w barwach HASK Zagrzeb. Był uczestnikiem walk pod Tobrukiem i pod Monte Cassino. W kampanii włoskiej był już zastępcą dowódcy plutonu transportowego. Od początku 1945 roku był wykładowcą w wojskowej szkole dla kierowców w Centrum Wyszkolenia Armii we Włoszech. W 1946 roku został awansowany do stopnia podporucznika i przeniesiono go do Anglii.

Odznaczenia:
– Gwiazda Afryki,
– Krzyż Monte Cassino,
– Złota Odznaka ŁKS (1948),
– Złota Odznaka PZPN,
– Złota Odznaka ŁZPN.

Antoni Gałecki zmarł w Łodzi 14 grudnia 1958 r. i spoczął na cmentarzu na Mani.
Jednym z jego ostatnich życzeń było, aby kondukt dotarł na obiekt przy al. Unii, na co jednak nie wyraził zgody ówczesny wiceprezes klubu Wacław Zatke, ponieważ w uroczystości pogrzebowej uczestniczył ksiądz.

Źródło informacji.
30 lat sportu - jubileusz ŁKS, 50lat ŁOZPN, 40-lecie Łódzkiego Klubu Sportowego 1908-1948, 100 Lat ŁKS - Dzieje Klubu 1908-2008, 115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, 50 Lat Sportu - Jubileusz Łódzkiego Klubu Sportowego, Encyklopedia piłkarska FUJI, hppn.pl, Łódzki OZPN 80 lat, Łódź Olimpijska. Autor Andrzej Bogusz, Przegląd Sportowy

Autor.
Kominowy, dziki-1969

Sekcja.
Hokej, Piłka nożna

Data urodzenia.
1906-06-03

Miejsce urodzenia.
Łódź

Prywatnie.
Był absolwentem szkoły handlowej. Uczestnik kampanii wrześniowej i więzień obozu jenieckiego.

Kariera sportowa.
Tadeusiewicz swoją przygodę z piłką rozpoczynał w Klubie Turystów, gdzie w 1927 roku zadebiutował w najwyższej klasie rozgrywkowej. W latach 1927-1929 występował w WKS 82 Brześć, a od 1929 związał się z Łódzkim Klubem Sportowym. W piłkarskim ŁKS do 1939 roku rozegrał ponad 300 spotkań. Po wojnie karierę piłkarską zakończył w łódzkim Orkanie.

Eugeniusz Tadeusiewicz to jeden z zasłużonych asów międzywojennej epoki, także w hokeju na lodzie, gdzie oprócz roli zawodnika spełniał się jako sekretarz.

Nagrody i odznaczenia.
Srebrna Odznaka ŁKS – 1948 rok.

Eugeniusz Tadeusiewicz zmarł 26 października 1975 roku w Łodzi.

Źródło informacji.
115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, Encyklopedia piłkarska FUJI

Autor.
Kominowy

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1906-05-24

Miejsce urodzenia.
Łódź

Opis.
Wiktor Jegorow w Łódzkim Klubie Sportowym rozegrał 16 spotkań na najwyższym poziomie rozgrywkowym. 

Historia złotej spinki.
Wiktor Jegorow urodził się 24 maja 1906 roku w Łodzi. Jak podaje historyk futbolu Andrzej Gowarzewski, pochodził z rosyjskiej, lecz spolonizowanej rodziny, która po wybuchu pierwszej wojny światowej wyjechała na wschód. Tam – najpierw w Woroneżu, a potem w Kijowie – uczył się w gimnazjum. Liceum handlowe – już w wolnej Polsce – ukończył w Bydgoszczy, a potem… wyjechał do Ameryki Południowej. Wraz ze swoją wędrowną trupą artystyczną występował ponoć w Argentynie i Brazylii, a że muzykiem okazał się wielce utalentowanym, przygoda ta trwała aż dwa lata.

I coś tu chyba jest na rzeczy, bo jeszcze przed jego wyjazdem jedna z łódzkich gazet donosiła na swych łamach o cieszącym się wielką popularnością muzycznym duecie. – „Pierwszy śpiewał swe pieśni serdeczne, a drugi – Jegorow – na bałałajce przygrywał. Duet ten zasłynął wkrótce w Łodzi, obydwaj artyści byli wszędzie mile widzianymi gośćmi, a kobietki tak się do nich garnęły, jak nie przymierzając muchy do miodu, przepadając za rzewną i ognistą muzyką” – donosiło w 1926 roku „Echo Wieczorne”.

Czy to ten nasz właśnie Jegorow-ełkaesiak – nie dam głowy, dodajmy jednak, że pomiędzy wspomnianymi muzykami dojść miało w tym czasie do jakowejś straszliwej awantury na tle miłosnym, której źródłem okazała się pewna urodziwa łodzianka. Serce nie sługa, muzycy wzięli się w końcu za łby, w trakcie szarpaniny naszemu bohaterowie zginęła złota spinka, a spór swój finał znalazł w sądzie. Niewykluczone, że to właśnie zamieszanie sprawiło, że Jegorow (jeśli istotnie o nim tu mowa) wyjechał z kraju.

„Świetnie się zapowiadający”
W 1928 roku nasz bohater wrócił do Łodzi i niedługo potem (prawdopodobnie z krótkim przystankiem w drużynie Unionu) dołączył do ŁKS-u. Najpierw jednak występował w drużynie rezerw.
– Jegorow w bramce mając niewiele do roboty pokazał się z najlepszej strony i jest naprawdę świetnie zapowiadającym się bramkarzem – donosiło „Hasło Łódzkie” po towarzyskim zremisowanym 1:1 pojedynku ełkaesiaków z Turystami, więc już wówczas zwracał uwagę piłkarskich ekspertów.
W 1930 roku na stałe trafił do pierwszego zespołu i to w tamtym sezonie zaliczył kilkanaście występów w lidze. Bramki ełkaesiaków strzegł m.in. w wygranym 4:1 wyjazdowym meczu z Warszawianką (to wtedy Eugeniusz Tadeusiewicz z ŁKS-u zdobył pierwszą w historii ligową bramkę na nowym wówczas stadionie przy ul. Łazienkowskiej); strzegł jej wówczas w wygranym 2:0 derbowym pojedynku z ŁTSG, po którym dziennikarz „Ilustrowanej Republiki” napisał, że ratował swoją drużynę w „beznadziejnych sytuacjach”.

Wiktor Jegorow w ŁKS-ie wielkiej kariery nie zrobił, a chociaż sam sport traktował w kategoriach rozrywki, na pewno go bardzo lubił, bo poza futbolem zajmował się też swego czasu kajakarstwem, boksem, strzelectwem, ba, w barwach łódzkiej YMCA w 1929 roku został nawet siatkarskim mistrzem Polski. Z zawodu był zaś handlowcem i na życie zarabiał prowadząc różne biznesy. Niewiadomo czym w istocie były te interesy, w każdym razie w tamtym czasie jego osoba wzbudzała w Łodzi sympatię i ciekawość.

Po napaści Niemiec na Polskę w 1939 roku Wiktor Jegorow wyjechał do Warszawy, gdzie mieszkał aż do śmierci. W międzyczasie rozwiódł się z żoną – jak podaje Andrzej Gowarzewski – ponoć dlatego, że ta podpisała volkslistę. W trakcie okupacji trafił w ręce gestapo i był przetrzymywany na niesławnym Pawiaku, skąd wykupił go brat byłej żony. Wojny niestety nie przeżył. Zginął prawdopodobnie już w pierwszych dniach Powstania Warszawskiego.

Andrzej Gowarzewski, Mistrzostwa Polski 1918–1939: Ludzie i fakty, GiA, Katowice 2017.
100 lat ŁKS. Dzieje klubu 1908-2008, GiA, Katowice 2008.
1500 meczów piłkarzy ŁKS. Almanach 1927-1997, Łódź 1997.

Źródło informacji.
Encyklopedia piłkarska FUJI, lkslodz.pl / Facebook - ŁKS Łódź

Autor.
Kominowy, dziki-1969

Sekcja.
Piłka nożna

Data urodzenia.
1905-06-07

Miejsce urodzenia.
Łódź

Kariera klubowa.
Antoni Trzmiel był wychowankiem Łódzkiego Klubu Sportowego. W naszym klubie rozegrał ponad 300 spotkań. W prasie często błędnie zapisywany jako “Trzmiela”. Na życie zarabiał jako mechanik w zajezdni tramwajowej, a na boisku sprawował rządy w środku pomocy, specjalizując się przede wszystkim w zatrzymywaniu akcji rywala. Pełnił więc rolę, którą potem pełnić będzie najpierw stoper, a następnie defensywny pomocnik. Czołowa postać ambitnego, ciekawego, choć i bardzo chimerycznego zespołu z lat 20.

Nagrody i odznaczenia.
Srebrna Odznaka ŁKS – 1948 r.

Antoni Trzmiel zmarł 15 grudnia 1964 roku w Łodzi.

Źródło informacji.
30 lat sportu - jubileusz ŁKS, 40-lecie Łódzkiego Klubu Sportowego 1908-1948, 115 lat - piłkarze ŁKS Łódź, Encyklopedia piłkarska FUJI

Autor.
Kominowy