Ania Chodorek

Data urodzenia.
1888-03-13

Miejsce urodzenia.
Przemyśl

Prywatnie.
Urodził się w rodzinie Antoniego i Julii z Braunów. Uczęszczał do gimnazjum w Stanisławowie i C. K. IV Gimnazjum we Lwowie. Ukończył korpus kadetów we Lwowie. Był oficerem c. i k. armii.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Był adiutantem Polskiej Wojskowej Komisji Likwidacyjnej w Wiedniu. W stopniu kapitana przydzielony do Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, w którym na przełomie 1918/1919 kierował Sekcją Organizacyjną w Oddziale VI Informacyjnego (wywiad i kontrwywiad wojskowy), od lutego 1919 był szefem Sekcji Spraw Organizacyjnych, zaś po kolejnej reorganizacji SG od sierpnia w stopniu majora kierował Wydziałem Mobilizacyjnym w Oddziale I Organizacyjno–Mobilizacyjnym. Ukończył II Kurs Doszkolenia od 3 listopada 1922 roku do 15 października 1923 w Wyższej Szkole Wojennej. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego. Został awansowany do stopnia podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919, a następnie do stopnia pułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924. W 1923, 1924 jako oficer rezerwowy 10 pułku piechoty pełnił funkcję zastępca szefa Departamentu X Przemysłu Wojennego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W lipcu 1927 został przeniesiony do 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach na stanowisko dowódcy pułku.

Z dniem 22 lipca 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym na stanowisko pomocnika dowódcy Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi do spraw uzupełnień. Od 21 grudnia 1929 do 1934 był prezesem klubu sportowego ŁKS Łódź. Jako delegat dowódcy OK nr IV był jednym z inicjatorów powstania przed 1930 Łódzkiego Klubu Lotniczego. Z dniem 31 sierpnia 1935 został przeniesiony w stan spoczynku. Jako emerytowany oficer był kierownikiem ekonomicznym Huty „Pokój”. Od 25 lipca 1915 był mężem Jadwigi Linde. Zmarł w 1943.

Ordery i odznaczenia:
– Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 6258,
– Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1923),
– Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932),
– Medal Niepodległości,
– Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
– Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
– Złota Odznaka Honorowa LOPP I stopnia,
– Krzyż Komandorski Orderu Korony Rumunii (Rumunia, 1930),
– Krzyż Oficerski Orderu św. Sawy (Jugosławia).

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
Anizag

Data urodzenia.
1886-03-22

Miejsce urodzenia.
Łęczyca

Opis.
Polski publicysta, dziennikarz, krajoznawca, działacz społeczny, radny miasta Bydgoszczy. Był synem Krzysztofa, urzędnika i Marii Zuzanny ze Stanisławskich. Ukończył gimnazjum w Łodzi. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. W 1919 r. rozpoczął pracę jako dziennikarz w „Kurierze Łódzkim”. Działał w oddziale łódzkim Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (od 1920 prezes). Z zamiłowania turysta, zwiedzał różne zakątki kraju, wygłaszając odczyty na tematy krajoznawcze. Wiosną 1920 r. zawitał z odczytami do Bydgoszczy. W 1921 r. zamieszkał w tym mieście i pozostał tu aż do śmierci. Objął stanowisko zastępcy redaktora naczelnego „Dziennika Bydgoskiego”. W 1923 przeszedł na równorzędne stanowisko do nowo powstałej „Gazety Bydgoskiej” (od 1933 „Kurier Bydgoski”), organu bydgoskiej endecji. Od 1934 r. był kierownikiem redakcji „Kuriera Poznańskiego” w Bydgoszczy. Współpracował ze „Słowem Pomorskim”. Jako dziennikarz odznaczał się operatywnością. Skupiał uwagę na problemach samorządu miejskiego, historii miasta i regionu oraz przemianach społeczno-gospodarczych i kulturalnych w Bydgoskiem.

Od 1921 r. był członkiem Syndykatu Dziennikarzy Wielkopolskich, potem Syndykatu Dziennikarzy Pomorskich, w którym pełnił funkcję prezesa (1934–1939). Był również członkiem Zarządu Głównego Związku Dziennikarzy Polskich. Działał w ruchu narodowodemokratycznym, będąc jednym z przywódców bydgoskiej endecji. Reprezentował tę partię w Radzie Miejskiej, w której zasiadał nieprzerwanie od 1922 roku. Pełnił w niej m.in. funkcje wiceprezesa (1926-1929). Jako znawca problematyki samorządu miejskiego wybierany był do władz Związku Miast Polskich.

Uczestniczył w działalności szeregu organizacji, m.in. Organizacji Inteligencji Polskiej, w jej Sekcji Kulturalno-Oświatowej (od 1921), był współzałożycielem i członkiem władz Towarzystwa Miłośników Miasta Bydgoszczy (od 1923), w latach 1924-1927 działał w Komitecie Budowy Pomnika Henryka Sienkiewicza. W 1934 r. był współzałożycielem i członkiem Zarządu Rady Artystyczno-Kulturalnej, działaczem Polskiego Związku Zachodniego oraz Ligi Morskiej i Kolonialnej.

Z zamiłowaniem oddawał cię krajoznawstwu. Wkrótce po zamieszkaniu w Bydgoszczy został dokooptowany do Zarządu Oddziału Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego. W latach 1922-1924 i 1925-1929 był prezesem, a w latach 1924-1925 i 1929–1939 wiceprezesem bydgoskiego PTK. Uczestniczył również w pracach Rady Głównej Polskiego Towarzystwa Krajoznawczego (1929-1932 i 1937-1939 członek Rady Głównej). Z jej upoważnienia zorganizował w 1933 r. Wielkopolski Okręg PTK w Poznaniu. W latach 1936–1939 był wiceprezesem Pomorskiego Okręgu PTK w Toruniu. Wygłosił kilkadziesiąt odczytów o tematyce krajoznawczej. Dotyczyły one miasta i regionu kujawsko-pomorskiego, a także innych miast i regionów. Rozmiłowany był zwłaszcza w Pojezierzu Kaszubskim i Borach Tucholskich. Szwajcarii Kaszubskiej poświęcił specjalne studium krajoznawcze, opublikowane w pięciu odcinkach w „Gazecie Bydgoskiej” (nr 128, 131, 134, 136 i 139 z 1927). Był inicjatorem wykorzystania jezior byszewskich jako trasy wodnej i połączenia ich z Brdą. Wspólnie z J. Modzelewskim opracował obszerny przewodnik krajoznawczy po Bydgoszczy (1929) i popularny informator o mieście (1935). Szereg publikacji krajoznawczych zamieścił w czasopismach, gazetach codziennych i opracowaniach zbiorowych. O Bydgoszczy pisał m.in. w „Gazecie Bydgoskiej”, „Kurierze Poznańskim”, „Przeglądzie Bydgoskim”, „Morzu”. Był współautorem wydawnictwa jubileuszowego Polska Bydgoszcz 1920-1930. Dziesięć lat pracy twórczej (1930).

Po najeździe Niemiec na Polskę współorganizował Straż Obywatelską w Bydgoszczy. 5 września 1939 r. uczestniczył w podpisaniu aktu przekazania miasta Niemcom. Jego podpis widnieje pod „Odezwą do Obywateli miasta Bydgoszczy” (5 IX), nawołującą mieszkańców do zachowania spokoju, powrotu do normalnych zajęć i oddania broni, co miało gwarantować wolność osobistą, bezpieczeństwo i mienie ludności cywilnej. W rzeczywistości Niemcy nie dotrzymali zobowiązania, rozpoczynając aresztowania i egzekucje bydgoszczan. 8 września 1939 r. został uwięziony przez hitlerowców i zamordowany prawdopodobnie w końcu września 1939 r. w nieznanym miejscu.

Jego symboliczny grób znajduje się na Cmentarzu Bohaterów Bydgoszczy.

Konrad Fiedler od 1921 r. był żonaty z Małgorzatą Amelią ze Szmidtów. Miał czworo dzieci: Marię (ur. 1922, artystka plastyk), Zofię (ur. 1923, plastyk), Jadwigę (ur. 1924, lekarz stomatolog) i Krzysztofa (ur. 1927, inżynier hydrolog).

Jego nazwisko widniało na tablicy pamiątkowej ku czci dziennikarzy, drukarzy i księgarzy bydgoskich poległych i pomordowanych w latach 1939–1945, odsłoniętej w 1964 r. na ścianie Zakładów Graficznych w Bydgoszczy. Jego imię nosi jedna z ulic Bydgoszczy na osiedlu Bohaterów w dzielnicy Fordon.

Źródło informacji.
Wikipedia

Autor.
anizag